سریال کره ای
چرا باید سریال کره ای «پاچینکو» را ببینیم؟
《پاچینکو》سریال زیبایی است که حتما باید ببینید، این سریال یک درام ناب و بی عیب و نقص درباره غیرقابل پیش بینی بودن زندگی است. «پاچینکو» توسط سو هیو طوری نوشته شده است تا داستان به آرامی بر قلب و ذهن مخاطب تاثیر بگذارد و با شناوری نشاط آوری به تصویر کشیده شده است که داستان را از یک بندر به بندر دیگر به عنوان بخشی از سفری که گذشته را به زمان حال می پیوندد.
کارگردانی که به طور مساوی بین جاستین چون و کوگونادا تقسیم شده است، روح هر زمان و تسلیم ناپذیری مسافران آن را برجسته می کند. تصاویر آنها بی سر و صدا دوگانگی هایی را به تصویر می کشد که بر لبه زندگی قهرمانان آن تاثیر می گذارد.
پاچینکو که مانند یک بازی طراحی شده، عمدتاً قبل از جنگ جهانی دوم کره و ژاپن، و دهه ۱۹۸۰، زمانی که نوه تحصیل کرده آمریکایی سونجا، سولومون (جین ها) بر روی بستن یک معامله تغییر حرفه ای در بانک خود متمرکز شده است، را نشان میدهد. در آن دوران، پدرش موسازو (سوجی آرای) با حمایت سالن‌های پاچینکو که مالک آن است، زندگی راحت را برای سونجا فراهم می‌کند؛ کسب‌وکاری که اگر کاملاً قابل احترام تلقی نشود، اما به هر حال قانونی است.
اپیزودها بر اساس فلاش بک ها ساخته نمی شوند، اما خطوط زمانی پشت سر هم اجرا می شوند و از طریق انتخاب های کوچک و وقفه ها به هم متصل می شوند. هیو در این قسمت‌ها حرکت دراماتیک گسترده استاندارد را رد می‌کند و دنیا را از طریق اقیانوسی ساخته شده از لحظات به ما نشان میدهد.
سونجا به عنوان یک زن جوان و بی‌سواد در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ کره نمی‌توانست مشکلاتی که نوه‌اش سولومون با آن دست و پنجه نرم می‌کرد را درک کند. سولومون، به عنوان یک جوان ۲۰ ساله که برای کسب افتخار خود در بخش مالی مبارزه می کند، هرگز دنیای فقیری را که در آن یک کاسه برنج یک کالای لوکس باشد، نمی شناخت.
بارها و بارها از طریق «پاچینکو»، گذشته سونجا و نسل حال حاضر او به شیوه‌های گوناگون همسو می‌شوند و از اقیانوس‌هایی از زمان و خاطره عبور می‌کنند که در برخی لحظات، یون با مکث ساده به خود و بیننده اجازه میدهد در خاطره غرق شوند.
ماهیت مشترک سفر سونجا «پاچینکو» را کاملاً مجذوب کننده می کند. چهره آرام کیم، انعطاف پذیری بی نظیر شخصیت او را می پوشاند. او بیشتر از آن که دیالوگ بگوید، با نگاه و لحن آرام صدایش به دیگران پیام منتقل می کند. در مواقعی که چون و کوگونادا دوربین را روی او قفل می‌کنند و اطرافیانش در حال صحبت کردن هستند، سکوت او یا اشکی که روی گونه‌اش می‌ریزد جزئیاتی هستند که صحنه را بی نظیر می کنند.
۶
