چرا خاطرات دوران نوزادی خود را به یاد نمی‌آوریم؟

پدیده فراموشی نوزادی توضیح می‌دهد که چرا نمی‌توانید به یاد بیاورید که به دنیا آمدید، راه رفتن را یاد گرفتید یا برای اولین‌بار حرف زدید.

 ونسا لوبو، استاد روانشناسی دانشگاه راتگرز می‌گوید، هر زمان که در کلاس رشد کودک در دانشگاه راتگرز درمورد حافظه تدریس می‌کنم، ابتدا از دانشجویانم می‌خواهم اولین خاطرات خود را به یاد بیاورند. برخی درمورد اولین روز پیش از مهدکودک صحبت می‌کنند؛ دیگران درمورد زمانی حرف می‌زنند که صدمه دیده یا ناراحت شدند و برخی روز تولد خواهر یا برادر کوچک‌ترشان را نقل می‌کنند.

هنوز مشخص نیست که آیا علت فراموشی نوزادی این است که نمی‌توانیم خاطرات خودزندگی‌نامه‌ای ایجاد کنیم یا این‌ است که راهی برای بازیابی آن‌ها نداریم. کسی با اطمینان نمی‌داند که چه اتفاقی می‌افتد، اما دانشمندان دراین‌باره حدسیاتی دارند.

یکی اینکه تشکیل خاطرات خودزندگی‌نامه‌ای نیازمند این است که شما تاحدی درکی از خود داشته باشید و باید بتوانید درمورد رفتار خود در ارتباط با دیگران فکر کنید.

پژوهشگران این توانایی را در گذشته با استفاده از وظیفه تشخیص آینه به نام «تست رژ» آزمایش کرده‌اند. این آزمایش که به دهه‌ی ۱۹۷۰ برمی‌گردد، شامل علامت زدن روی بینی کودک با رژ لب قرمز است. سپس پژوهشگران کودک را مقابل آینه قرار می‌دهند. کودکان کمتر از ۱۸ ماه فقط به نوزاد درون آینه لبخند می‌زنند و رفتاری را نشان نمی‌دهند که حاکی از آن باشد که خودشان یا علامت قرمز روی صورت خود را تشخیص داده‌اند.

 بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی، کودک نوپا بینی خود را لمس می‌کند و حتی خجالت‌زده به‌نظر می‌رسد که نشان می‌دهد نقطه قرمز درون آینه را به چهره خود ارتباط داده است. به‌نظر می‌رسد که در این مرحله آن‌ها تاحدودی درکی از خود دارند.

توضیح احتمالی دیگر برای فراموشی نوزادی این است که چون نوزادان تا اواخر سال دوم زندگی زبان (صحبت کردن) ندارند، نمی‌تواند روایت‌هایی درمورد زندگی خود بسازند که بعداً بتوانند آن‌ها را به خاطر بیاورند. تئوری دیگر این است که هیپوکامپ که منطقه‌ای از مغز است که تاحد زیادی مسئول حافظه است، در دوران نوزادی به‌طور کامل رشد نکرده است.