مرگ | رابطه مرگ با راه رفتن | پیش بینی خطر مرگ و میر از طریق حسگرهای حرکتی مچ دست
رابطه عجیب مرگ با نحوه راه رفتن که تا به حال نشنیده بودید
پیش بینی‌های مربوط به مرگ در آینده که توسط مدل پژوهشگران انجام شد در ۷۲ درصد مواقع پس از یک سال و ۷۳ درصد پس از پنج سال درست بود.همه ما در نهایت می‌میریم، اما آیا می‌دانستید که چه زمانی در معرض خطر مرگ قرار می‌گیرید: تنها بر اساس راه رفتن؟ نتیجه یک مطالعه تازه نشان می‌دهد که اندازه گیری‌های انجام شده از طریق حسگرهای حرکتی مچ دست می‌تواند برای پیش بینی خطر مرگ و میر تا پنج سال پیش رو مورد استفاده قرار گیرد.
به عنوان یکی از بزرگترین اعتبارسنجی‌های فناوری قابل پوشیدن تا به امروز مطالعه تازه صورت گرفته امکان استفاده از سیستم تشخیص حرکت در تلفن‌های هوشمند را برای بررسی سلامت بیمار بدون نیاز به مراجعه حضوری به مطب پزشک تقویت می‌کند.این مطالعه که نتیجه آن روز پنجشنبه در ژورنال PLOS Digital Health منتشر شد با استفاده از داده‌های بیش از ۱۰۰ هزار شهروند بریتانیایی از بانک زیستی بریتانیا که جمع آوری اطلاعات سلامت و بیومتریک از شرکت کنندگان در سال ۲۰۰۶ آغاز شد و تا ۱۴ سال پس از آن ادامه یافت انجام شده است. از روی داده‌های یک هفته‌ای حسگر مچ دست پژوهشگران دانشگاه ایلینوی مدلی را طراحی کردند که شتاب فرد و مسافت طی شده را به قطعات شش دقیقه‌ای کاهش می‌دهد.
«بروس شاتز» نویسنده مقاله مرتبط با این مطالعه و پژوهشگر علوم رایانه در دانشگاه ایلینوی می‌گوید دانشمندان این مدت زمان را برای تقلید از آزمایش پیاده روی شش دقیقه‌ای انتخاب کردند: اندازه گیری عملکرد قلب و ریه که معمولا در طول یک قرار ملاقات پزشکی انجام می‌شود و شرکت کنندگان را موظف می‌سازد تا به مدت شش دقیقه با حالت عادی راه بروند و کل مسافت طی شده آنان را با معیارهای سنی مقایسه می‌کند.
شاتز» به «دیلی بیست» می‌گوید: «این آزمایش معیار خارجی بسیار خوبی برای تشخیص آن چیزی است که در داخل بدن می‌گذرد و می‌تواند به راحتی با استفاده از شتاب‌سنج موجود در حسگر مچ دست یا یک گوشی همراه ارزان قیمت تکرار شود». پیش بینی‌های مربوط به مرگ در آینده که توسط مدل پژوهشگران انجام شد در ۷۲ درصد مواقع پس از یک سال و ۷۳ درصد پس از پنج سال درست بود.
شاتز استدلال می‌کند این مطالعه تازه نمایش امیدوارکننده‌تری از فناوری نظارت غیر فعال مانند حسگرهای تلفن و مچ است، زیرا مدل تیم او به داده‌های کمتری نیاز دارد و درجه بالایی از حریم خصوصی را برای کاربر فراهم می‌سازد.
او می‌افزاید: «با این وجود، استفاده از فناوری روزمره برای نظارت بیماران در صورتی که آنان نتوانند هر روز گزارش دهند مشکلاتی را ایجاد می‌کند شرایطی که می‌تواند در صورت ابتلای فرد به بیماری‌های دژنراتیو (مرتبط با استخوان‌ها و مفاصل به خصوص ستون فقرات) یا در صورت کمبود دانش او در عرصه فناوری پیچیده شود.»
در حالی که حسگرهای مورد استفاده در این مطالعه تقریبا مشابه حسگرهای موجود در گوشی‌های تلفن همراه ساده و هوشمند بودند پژوهش بعدی باید این مدل را در نمونه‌ای بزرگ زمانی که کاربران گوشی‌ها را در جیب خود حمل می‌کنند به جای استفاده از حسگرها بر روی مچ مورد تایید قرار دهد.
